I gdzie te endorfiny?

Wbrew pozorom powrót wiosny wcale nie cieszy tak, jak mi się to marzyło. Przez cały długi okres odchudzania oczami wyobraźni widziałam, jak wraz z nadejściem wiosny - przychodzę nowa Ja. Jak robię zakupy i przebieram spośród wielu możliwości szczupłych ubrań...

Wiem, że fit życie to decyzja na całe życie, jednak schudłam 27kg i nadal ubieram rozmiar XL, nadal nie wszystkie sklepy posiadają mój rozmiar, a w biuście nadal nie dopinam się w nic. Nieco depresyjnie i deprymująco, jakby ten rozmiar miałby mi być pisany już na całe życie. Nie poddam się jednak!

Niestety powrót do ćwiczeń był męczący - jakbym zaczynała od zera, kolejna kropelka zawodu. Są dni kiedy dosłownie zmuszam się do ćwiczeń. Ostatnio wynajduję powody, by tylko przejść koło siłowni - a kiedy już koło niej przechodzę, wpadam na ćwiczenia. Jest jednak promyczek nadziei - koleżanka podesłała mi link do artykułu odnośnie zażywania magnezu podczas ćwiczeń, jeśli zadziała pewnie napiszę o tym coś więcej. Póki co biorę od paru dni i faktycznie endorfiny powoli zaczynają przenikać między tymi czarnymi chmurami myśli. Trzymajcie proszę za mnie kciuki.

Odcięcie od endrofin

Z powodu uszkodzonego oka (uszkodzenie rogówki) dostałam od okulistki chwilowy zakaz na ćwiczenia i... NOSI MNIE! :) To takie fantastyczne widzieć, że nawet jeśli czasem jęczę i marudzę to tak naprawdę polubiłam ćwiczenia.

Jeszcze rok temu nie byłam w stanie wytrzymać 5 minut ćwiczeń, a teraz nie potrafię wytrzymać spokojnie kilku dni bez ćwiczeń :) To chyba oznacza, że dosłownie każdy może wprowadzić ćwiczenia do swojego stylu życia.

Dni nieco mi się ciągną, myślałam, że będzie więcej czasu na pracę, a tu okazuje się, że... jest mniej energii na pracę. Już nie mogę doczekać się, kiedy ponownie padnę (dosłownie) na kolana ze zmęczenia i z dumą ściągnę mokrą koszulkę (też Was własny pot przyprawia o taką radość?).

jeszcze tylko dni parę...